|
||||||||
Mocht je in het overweldigende bluesrock aanbod van de laatste tijd vergeten zijn hoe de blues in zijn meeste elementaire vorm ook al weer klonk, dan heb ik hier het perfecte album voor je! Bob Corritore uit Chicago heeft namelijk, samen met een enorme groep vrienden, een album opgenomen waarin de blues in zijn meest ouderwetse en pure vorm te horen is. Bob Corritore nog voorstellen is misschien overbodig. Als mondharmonicaspeler van de ‘old- school’, radiomaker, producer en eigenaar van de befaamde Rhythm Room club in Phoenix, Arizona zorgt Corritore voor het in leven houden van de bluescultuur, en dit al bijna 40 jaar. De "Keeping The Blues Alive" award die hij in 2007 ontving was dan ook meer dan verdient. Ondertussen is Corritore al genomineerd voor vijf Blues Music Awards. "Do The Hip-Shake Baby" is het veertiende album van Corritore, hoewel hij op meer dan zeventig anderen verschijnt. De naam Bob Corritore, is al tijden lang verbonden met de Chicago blues, en een gevestigd begrip op zich. Deze man heeft een enorme staat van dienst achter zich, en zo veel gedaan, dat het teveel zou zijn om daar allemaal over uit te wijden. Doch wil ik U wel een ‘klein’ beeld geven van deze man. Als Bob twaalf is, hoort hij voor het eerst Muddy Waters op de radio. Dit feit verandert zijn leven. Nog geen jaar later, speelt hij al mondharmonica. Als hij op het middelbare school gymnasium zit, krijgt hij de kans om naar een optreden van Muddy Waters te gaan. Als tiener was hij vaak te vinden bij grote mondharmonicaspelers als 'Big' Walter Horton, 'Little' Mack Simmons, Louis Myers, Junior Wells, 'Big' John Wrencher en Carey Bell, van wie hij vaak tips en aanmoedigingen kreeg. Bob ging naar optredens van Howlin' Wolf, Billy “Boy” Arnold, John Brim, 'Sunnyland' Slim, 'Smokey' Smothers, Eddie Taylor, met wie hij vaak bevriend geraakte. Corritore werkte in de late jaren ’70 en begin jaren ’80 al samen met “Tail Dragger”, “Big Moose” Walker, Willie Buck, Louis & Dave Myers en Eddie Taylor. In 1981 verhuist Bob naar Phoenix, Arizona. Daar speelt hij ruim een jaar lang samen met Louisiana Red, voordat Red naar Duitsland verhuist. Bob zit niet stil en werkt ook samen met 'Big' Pete Pearson, Buddy Reed, Tommy Dukes, 'Chief' Schabuttie Gilliame en Janiva Magness. In 1984 gaat Bob, naast zijn optredens en opnames, ook de ‘Those Lowdown Blues’, een blues radio show, op KJZZ verzorgen. KJZZ is het vlaggenschip van de Nationale publieke omroep in Tempe, Phoenix, Arizona. Ze zenden uit vanaf de campus van het ‘Rio Salado College’, die als sinds 1985 de eigenaar is van het station. In 1991 opent Bob zijn bekende blues en roots concert club, 'The Rhythm Room'. De club opent nieuwe perspectieven voor Bob. Hij nodigt er grote artiesten uit om samen met zijn band 'The Rhythm Room All-Stars', te komen optreden. Deze sessies zijn nu nog altijd beroemd. Als gasten ontving Bob in zijn club Bo Diddley, Little Milton, John Brim, Jimmy Rogers, Henry Gray, Pinetop Perkins, Henry Townsend, Honeyboy Edwards, Big Jack Johnson, Ike Turner, Smokey Wilson. Lil’ Ed, Willie 'Big Eyes' Smith, Nappy Brown, R.L. Burnside, Robert Lockwood, Jr., Sam Lay, Barbara Lynn en … In 1999 brengt Bob zijn éérste album "All-Stars Blues Sessions" uit. Zijn (inter) nationale doorbraak komt er na optredens met Henry Gray, Louisiana Red en 'Big' Pete Pearson. In 2007 verklaart de burgemeester van Phoenix officieel, dat 29 september de 'Bob Corritore Day' wordt, om hem te eren voor al zijn muzikale bijdragen aan de Phoenix’ gemeenschap. In hetzelfde jaar ontvangt Bob ook de "Keeping The Blues Alive" award van de ‘Blues Foundation’. Bob's album "Travelin' The Dirt Road", dat hij in 2007 opnam met Dave Riley, is genomineerd voor een ‘Blues Music Award’. In 2008 werkt Bob samen met Pinetop Perkins, die met het album een Grammy®-nominatie haalt. In 2010 wint Bob met het album "Harmonica Blues" een ‘Blues Music Award’. In 2012 krijgt Bob in de categorie mondharmonica de ‘Living Blues Award en is hij de ‘Star Blues' Artist Of The Year’. Bob treedt regelmatig op met de 'Rhythm Room All-Stars'samen met Dave Riley, Louisiana Red, Henry Gray, Sam Lay, Tail Dragger, John Primer, Mud Morganfield, Diunna Greenleaf, Bob Margolin, “The Andy T/Nick Nixon Band”, “The Delta Groove Harp Blast” e.a. Nu dan, het nieuwe album genaamd "Do The Hip-Shake Baby", de opvolger van "Don’t Let The Devil Ride" van vorig jaar: dit is een verzameling nummers die zijn opgenomen tijdens sessies die zijn gehouden tussen 2016 en 2018 met daarop de nodige vrienden die het album invullen. Op deze 13 songs die niet eerder uitgebracht werden krijgt Corritore o.a. steun van tal van vooral bekende vocalisten en gitaristen, als Alabama Mike, Sugaray Rayford, Oscar Wilson, Henry Gray, John Primer, Bill “Howl-N-Madd” Perry, Jimi “Primetime” Smith, The Fremonts, Andy T band ft. Anson Funderburgh, Junior Watson, Kid Ramos, Johnny Main, Bob Stroger, Fred Kaplan, Bob Welsh, LA Jones, Adrianna Marie, Nathan James en vele andere vrienden. Dat deze mensen veel te betekenen hebben, zal niemand verwonderen, want dit zijn mensen die gewoon de Chicago Blues en meer vertolken als geen ander. Toch kent dit album heel veel variatie, en dat is dan ook door de verscheidenheid van de stemmen die je hoort. Het album is gewoon een feestje op zich kan ik U zeggen, en de band is geweldig. Met de zojuist vermelde artiesten kan het ook niet anders, het neusje van de zalm dus. Hoogtepunten dan maar even. Het album opent met Slim Harpo’s swingende "Shake Your Hips", hier gezongen door Mighty Joe Milsap, maar we horen al snel Corritore’s harpvirtuositeit die met zijn scheurende harp ons verder blijft verrassen in de overige twaalf songs. Het helpt je uiteraard, als je kan rekenen op enkele prima vocalisten, zo horen we Alabama Mike in het rockende "Gonna Tell Your Mother" van Jimmy McCracklin, en is terug om de nummers "Worried Baby", "Stand By Me" en Eddy Bell's "Few More Days" soulvol in te kleuren. Als we drie absolute lievelingen van dit album moeten kiezen gaan voor het swingende "Trying to Make a Living" met de geweldige stem van Sugaray Rayford en Junior Watson als gitarist en het afsluitende "Keep The Lord On With You!" met wederom die soulvolle vocals van Sugaray, maar ditmaal Kid Ramos in de setting. Als derde nummer gaat de keuze naar Bill Perry’s "You Better Slow Down" met de vocals van Bill 'Howl-N-Madd' Perry, een parel van een slowblues moet ik zeggen. Het helpt je uiteraard, als je kan rekenen op enkele prima backing muzikanten, want zomaar een twintigtal muzikanten begeleiden allen Corritore met zijn krachtige mondharmonica licks. Hij is dan ook een mondharmonicaspeler, met een goede blaastechniek, maar ook iemand die heel genuanceerd kan fraseren. "Do The Hip-Shake Baby" waarvan de nummers werden gemixt in Kid Anderson’s Greaseland Studios is wederom een geweldige traditionele bluesopname met een frisse, gepassioneerde aanpak om het 'old school'-gevoel naar voren te brengen, terwijl het relevant blijft in het hedendaagse blueslandschap. Het is een schijf, die blijft boeien, door de veel stemmigheid, en uitstekende vertolkingen van pure Chicago Blues en dus alle reden om dit album aan te schaffen.
Tracks: |
||||||||
|
||||||||
 (Custom).jpg)
.jpg)
